تأثیر ویبریشن موضعی روی عضله چهار سررانی بر درمان عوارض استئوآرتریت زانو

زمینه و هدف: به تازگی ویبریشن به عنوان یک مداخله در درمان توانبخشی، ضایعات عضلانی، اسکلتی و عصبی مورد استفاده قرار گرفته است . از آنجایی که استئوآرتریت زانو شایع ترین بیماری مفصلی محسوب می شود، مطالعه حاضر با هدف بررسی اثرات ویبریشن موضعی عضله چهارسرران بر عوارض استئوآرتریت زانو در بیماران زن مبتلا طراحی شد.   مواد و روش ها: این مطالعه کارآزمایی بالینی کنترل شده، با شرکت 34 بیمار زن مبتلا به استئوآرتریت یکطرفه یا دوطرفه مفصل تیبیوفمورال انجام شد که به طور تصادفی در دو گروه ویبریشن و کنترل قرار گرفتند. گروه کنترل 15 جلسه فیزیوتراپی مرسوم استئوآرتریت زانو و گروه ویبریشن علاوه بر برنامه درمانی فوق، ویبریشن موضعی روی عضله چهارسررانی زانوی مبتلا دریافت کردند. قبل و بعد از مداخله و بعد از 4 هفته پیگیری متغیرهای حداکثر گشتاور انقباض هم مرکز عضله چهارسررانی در سرعت 30، 60 و 90 درجه بر ثانیه، دامنه حرکتی فعال خم شدن، آستانه درد فشاری و میزان تورم مفصل زانو اندازه گیری شد. از آزمون های آماری manova و dunnett برای مقایسه بین گروه ها استفاده شد.   یافته ها: افزایش معنی دار دامنه حرکتی خم شدن زانو در پای غالب بیماران (016/0= p ) و افزایش آستانه درد فشاری پای راست (023/0= p ) و پای چپ (019/0= p ) در گروه ویبریشن نسبت به گروه کنترل، بعد از مداخله مشاهده شد. اما حداکثر گشتاور عضلات چهارسر زانو و تورم مفصلی بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت.   نتیجه گیری: ویبریشن موضعی عضله چهارسررانی در بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو، موجب بهبودی دامنه حرکتی مفصل زانو و کاهش درد مفصلی گردید، ولی تأثیر چشمگیری در بهبود دیگر عوارض این ضایعه نظیر تورم و ضعف عضلانی نداشت. واژه های کلیدی: ویبریشن موضعی، استئوآرتریت زانو، درد، دامنه حرکتی